Almost every day people all over the world witness on their TV and computers screen, violence and war, natural disasters and the human suffering that comes as a result. Most people will not be left untouched by the misfortunes of millions of refugees who had to escape war and persecution. Most will be sad and left wondering where the world is heading. Some will then wonder “how on earth can I – as an individual- help and make a change?” and then carry on with their lives as they are convinced that there is nothing really an individual can make. Others are convinced that they can’t afford not to give to some causes; they will respond to a charitable request or get involved with a local or international humanitarian organisation and find out more on how they can help- whether by giving money, time or advice to those in need.
How Charis and Francis* decided to assist Zahra*
Charis is a successful businessman in Cyprus, dealing with the supply of raw materials to various industries. For Charis and his wife Francis, it is a natural understanding that they have an “obligation” to help: “We were brought up in a Christian environment where we were actually called to implement the values of Christianity. The parable of the Good Samaritan has always been part of our lives.” Francis recalls that she and her family used to go and visit vulnerable families back in her home country: “For example, we used to wrap a toy and take it to a kid who was in need”.
In Cyprus, the couple has been responding to various humanitarian crises, participated in gala dinners and other social fundraising events, but felt that they lacked the connection with the person being assisted by their contribution. In addition, having worked extensively with charities in England, Francis knows that one of the usual concerns of potential givers is where the money you will donate will exactly go. “It is very constructive to know the individual you are helping” she says and Charis cannot agree more: “when you know the person you are helping, this is a motivating factor to give more”.
That’s how they have decided to support Zahra, the refugee from Palestine who fled to Cyprus 12 years ago. The couple met with the Representative of the UNHCR Cyprus four years ago and ever since the couple is supporting UNHCR’s projects and at some point they expressed the wish to help a particularly vulnerable refugee family. Although all refugees are by definition vulnerable, the profile of Zahra seemed to meet the benefactor’s requirements. The saga of Zahra, nurse by profession and a mother of three, is composed of an abundance of hardships but the most recent one was her financial inability to pay the fees for a compulsory training course for nurses who were not university graduates. Being herself a graduate from the nursing school and not the university, she had to undergo the course – in accordance with the new regulations- otherwise she would lose her licence to work, the only source of income for the family given her husband’s serious illness. Charis and Francis were immediately eager to pay the semester’s fees.
Zahra is deeply appreciative of the generosity, but the couple does not think that they need to be thanked. “After all she might be the nurse that one life she will save my life or yours” Charis said reminding us what the author of Mobby Dick, Herman Melville, once said: “We cannot live for ourselves alone. Our lives are connected by a thousand invisible threads, and along these sympathetic fibres our actions run as causes and return to us as results”
“Never doubt that a small group of committed people can change the world, indeed it is the only thing that ever has”- Margaret Mead, a distinguished anthropologist and intellectual of the 20th century.
Sometimes when confronted with the enormity of suffering, Francis cannot feel morally satisfied; she feels the powerlessness more than the sense of satisfaction, but on the other hand Charis says: “ No one should ever think that any contribution is small; simply smallest contributions multiplied by many people it will make an impact”.
Giving does not necessarily mean money, but it can also mean giving time and advice, care and affection. When Mr. George, a 65 year old pensioner, heard one year ago about the mining explosion along the Green line which left severely injured a Palestinian refugee from Iraq, he immediately went to visit the refugee at the hospital. From then on he found himself involved with the Palestinian community in Cyprus, advocating for their refugee rights.
Similarly, Father Panaretos, an Arab speaking Orthodox priest, apart from being a priest he also engages actively with Arab speaking refugees and assists them in many ways including translation. For example, he translates for patients at the hospital, he escorts parents at Greek speaking schools who wish to find more about their kid’s progress and he is ready to assist in any other possible way.
Many people give because they feel gratitude for something or to someone. For Carlos Ayala, the manager of Gnoysoft with 30 years experience in both private and public sector, when asked by UNHCR Cyprus to participate in a mentoring programme for the integration of refugees, he felt that it was time to reciprocate to the attention and dedications that others showed to him: “My greatest learning experiences, the ones that helped me grow, didn’t come from books or classes, but from the attention and time that others dedicated to help me understand and practically use the classroom knowledge.” For Carlos, giving meant time. He started meeting refugees at his office with a clear target – to acquaint them with the new working environment in order to equip them with the necessary skills to find work or better jobs, by getting to know their academic and practical profile and providing them advice on how to find work, where to look for it, what kind of jobs are available in the market that could perhaps meet their qualification etc. The feedback that he has received so far from the refugees he has mentored, allows him to believe that refugees will be empowered to help themselves.
Givers to a refugee cause, whether individuals or companies, can come from all walks of life and from across the spectrum of wealth: from a giver of kind words, time and money, to a giver of a job, a volunteer or a mentor or even a teacher. What they have in common is a deep desire to extend themselves to do good in their community or to the world at large. Although no one in our story admitted it, I’m sure that through their act of giving to refugees, they all somehow feel transformed; buoyant and proud.
If you want to get involved with refugees, either in Cyprus or internationally, you can contact us and/or visit our blog, http://unhcr-cyprus.blogspot.com/ or www.unhcr.org (main website).
* Names changed further to anonymity request on the part of the benefactors and for protection reasons (in the case of the refugee).
Emilia Strovolidou for UNHCR Representation in Cyprus
strovoli@unhcr.org
Showing posts with label Stories of refugees living in Cyprus. Show all posts
Showing posts with label Stories of refugees living in Cyprus. Show all posts
Refugees looking for integration in Cyprus society
(Names in this story changed for protection reasons)
Torn between feelings of longing for what was left behind in their homeland, and gratitude for not being sent back home, refugees residing in Cyprus quietly try to rebuild their lives in the island, until conditions allow for their return home. For many refugees, however, their return cannot be foreseen in the near future.
This is the case for refugees from Iraq, a number of whom have resorted to Cyprus for protection. According to UNHCR reports and guidelines there is still no substantial improvement in the security and human rights situation in certain areas in Iraq, including the capital and as such, no return should be taking place.
Hence, the only viable solution to the plight of these people once they arrive in Cyprus is integration.
Currently in Cyprus there are around 2,000 people who have been granted an international protection status (i.e. recognised refugees or subsidiary protection status). Some 400 are from Iraq and some 740 are persons of Palestinian origin most of them from Iraq* (while 253 are Iraqi asylum seekers and 781 are Palestinians whose asylum request is pending examination). Many of them are university graduates with impressive work experience in their homeland and apart from their traumatic experience of having to escape from the virulent violence of Central Iraq, they have the potential and the courage to make a success story out of their living on this island.
The issue of integration poses a great challenge on the Government of Cyprus and indeed on all democratic states that have a legal obligation under EU and national refugee law to adopt measures for the effective integration of refugees.
For Ali, a civil engineer and a successful businessman back in Iraq, the future seems bleak after two years in Cyprus. Although subsidiary protection status provides him with the required safety from the individual threats he had been receiving from unidentifiable insurgent forces back home due to his work with the US, his life is stagnated without his family support and without employment in Cyprus. Ali’s wife and two daughters are stranded in Syria and although Ali applied for reunification with his family, as allowed by the national refugee law, 7 months after he still doesn’t have a clear picture as to whether he will see them soon.
Looking for employment to match their profile
Despite his loneliness, Ali made attempts to find work, but in vain: “I’m bored here and because of my subsidiary protection status**, I cannot look for work that matches my skills, diplomas and experiences”
“I have the skills, the diplomas and the experience and I could be useful”, says Yasser, a member of the Palestinian minority group in Iraq, and a Petroleum Engineer who used to work at the University of Baghdad and currently lives on welfare.
Ibrahim, of Palestinian origin as well, a computer scientist by profession, who is also on welfare, confesses:
“I receive welfare, but I am not proud of it. I want to change my life, forget the difficult past, become an active member of Cyprus society, develop my career and give a bright future for my children. If I can’t find work with my degree as a computer specialist, I will search work as a painter or as a taxi driver. When you are not working, you become isolated… I spend too much time to think about the past and the friends or relatives I lost.”
Moustafa, of Palestinian origin as well, once a famous lawyer in Iraq, now feels insecure about his and his family’s future, “I need a job” he says as he can see no prospect in relying on public allowance. He tried to register as a lawyer with the Cyprus Bar Association, but he received a letter in Greek rejecting his application. He confesses that some people try to avoid the jobs provided to them by the labour office, because welfare allowance will be higher than their salary and adds : “The labour office should give higher incentives for people to work, so that we are empowered.”
Similarly, Ahmed, an engineer who had to flee Iraq due to threats he was receiving because of his perceived affiliation with the Al Baath party, sadly confesses: “I was an engineer in Baghdad; but the labour office [in Cyprus] could only give me a job in a farm, so far away from my family and very low salary that does not allow to cover the basic needs of a family. Labour does not offer jobs that match my qualifications.”
Ibrahim, understands that this is a difficult topic: “The Cyprus population is highly educated. A big part of them have masters or PhD’s. The labour office only offers job opportunities for people who want to work in farms, or construction. But we don’t have the knowledge to work in those kinds of areas and after all we didn’t leave our countries by choice but because our lives were at stake...”
Indeed, UNHCR believes that the Government should introduce more dynamic methods in finding employment for international protection holders and in matching their skills and knowledge with available vacancies. More employers will need to be identified, approached and informed about the working rights of these specific groups** as well as about the working profiles of international protection holders. More activism on the part of the Government may result in more employers resorting to labour office for assistance in filing up their vacancies. This mobilisation does not need to be effected by the labour offices alone but, as it’s the practice in many other countries, support can be found from the civil society, employment agencies and consulting companies.
Language barriers
To compete on the labour market, a lot of barriers need to be overcome and language is an important one. They all struggle to learn the language, but intensive language programs specifically tailored to meet the integration needs of people with international protection status are almost non existent in Cyprus.
“I want to learn Greek, but there are no intensive classes. I followed one, but it was not intensive enough to help me with starting a new life” says Ali. “I heard from friends in Sweden, Australia and the Netherlands that in those countries special obligatory programs are developed to assist someone to become a member of society,” continues Ali.
Ahmed, an engineer in radio communication, was also eager to learn the language and looked on his own for courses but were either expensive, full or got informed about courses too late because there is no dissemination.
Language is not only important in finding a job, but also, in making links with the local society. According to Ibrahim, you enter into a vicious circle if you don’t know the language: “When you don’t speak Greek, it’s hard to find a good job. Without a job, you don’t have money, so you can’t go out to meet Cypriots, practice Greek and get integrate in their social life.”
Need for vocational training
Vocational training also has an empowering effect as it can facilitate access to employment opportunities. Cognisant of the reality, many Palestinians from Iraq who have sought asylum in Cyprus and are currently residing in Larnaca, are now undergoing vocational training at a school, twice a week (afternoon hours). In addition to the teaching of the Greek language they follow courses in tourism & hotel catering, as well as sessions on car electronics and mechanics to facilitate employment in garages. This program was specifically tailored by the school further to the request of the Palestinian Human Rights Association, as its president told UNHCR, and soon a new program will be added, namely computing.
Such programs are definitely to be encouraged for all refugees and subsidiary protection holders, not only for those who are organised. Hence, both the Governmental responsible authorities for integration as well as local authorities need to be actively involved in the organisation of vocational training programs the funding of which could be made by EU sources (namely the European Refugee Fund and the European Social Fund).
Contrary to general perception that refugees are the helpless people who are at the mercy of national social security systems of the hosting country, many refugees residing in Cyprus not only are determined to create their new homes in Cyprus but they have every potential to achieve their integration on the island. What they really need are the tools to be able to lead their own lives.
Given that many of the obstacles in integration faced by refugees and migrants are similar, UNHCR has been advocating for the formulation of a comprehensive integration strategy for third-country nationals taking into account the special characteristics of refugees. UNHCR Cyprus drafted in 2008 a comprehensive framework on integration - shared with all partners involved, both governmental and non-governmental- suggesting for example the introduction of counseling programs in the field of employment and housing, based on good practices adopted in other countries with longer traditions in migration and asylum.
*A number of refugees from Iraq have Palestinian origin. With the creation of the state of Israel, right after World War II, 30.000 of the Palestinian refugees were stranded in Iraq, like the grandparents of Moustapha, Ibrahim and Yasser presented in this story. When Sadam Hussein became the leader of Iraq, he gave the Palestinians special protection for political purposes. Further to the overthrow of Sadam in 2003 many Palestinians in Iraq were killed, imprisoned, or forced to leave, due to the preferential treatment they were receiving or due to their religion (Sunni).
** Refugee law allows recognised refugees to work in any sector of the economy as the Cypriots do, but in practice the majority are employed as low skilled workers. Subsidiary protection beneficiaries are allowed during the first year of their status to work only in certain areas of the economy (e.g. in agriculture, animal husbandly, in recycling plants, in construction, at petrol stations, sewage workers and collectors of garbage, etc.). After the elapse of the first year they acquire the same working rights as refugees.
-----
Προοπτικές ένταξης προσφύγων στην Κύπρο
Η περίπτωση των προσφύγων από το Ιράκ
(Τα ονόματα σε αυτήν την ιστορία έχουν αλλάξει για σκοπούς προστασίας).
Με αισθήματα νοσταλγίας για την πατρίδα τους αλλά και ευγνωμοσύνης για την Κύπρο που τους παρέχει προστασία, οι (διεθνείς) πρόσφυγες που διαμένουν στη Κύπρο αγωνίζονται να ξανακτίσουν τη ζωή τους στο νησί, μέχρις ότου οι συνθήκες επιτρέψουν την επιστροφή τους στην πατρίδα . Ωστόσο για πολλούς, η επιστροφή δεν είναι ορατή στο άμεσο μέλλον, όπως ισχύει και στην περίπτωση των προσφύγων από το Ιράκ που έχουν καταφύγει στη Κύπρο για προστασία. Σύμφωνα με τις εκθέσεις και τις οδηγίες της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες (UNHCR) δεν υπάρχει ακόμα καμία ουσιαστική βελτίωση όσον αφορά την ασφάλεια και το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε διάφορες περιοχές του Ιράκ και επομένως, δεν θα πρέπει να πραγματοποιηθεί καμία επιστροφή προσφύγων. Η μόνη βιώσιμη λύση μετά την αφιξή τους στην Κύπρο είναι η σταδιακή τους ένταξη στην Κυπριακή κοινωνία.
Σήμερα στην Κύπρο ζουν ανάμεσά μας περίπου 2.000 άτομα που τους έχει χορηγηθεί καθεστώς διεθνούς προστασίας (δηλ. είτε προσφυγικό καθεστώς ή με καθεστώς συμπληρωματικής προστασίας). Περίπου 400 άτομα είναι από το Ιράκ και περίπου 740 είναι παλαιστινιακής καταγωγής- οι περισσότεροι επίσης από το Ιράκ*. Επίσης, 253 είναι Ιρακινοί αιτούντες άσυλο και 781 είναι Παλαιστίνιοι των οποίων το αίτημα για ασύλο εκκρεμεί. Πολλοί είναι πτυχιούχοι, απόφοιτοι πανεπιστιμίων με εντυπωσιακή επαγγελματική εμπειρία στην πατρίδα τους και παρά τις τις τραυματικές εμπειρίες των διώξεων και της βίας στο κεντρικό Ιράκ, έχουν ανεξάντλητα αποθέματα κουράγιου αλλά και τη δυνατότητα να ζήσουν με αξιοπρέπεια στο νησί.
Το θέμα της κοινωνικής ένταξης αποτελεί μεγάλη πρόκληση για την κυβέρνηση της Κύπρου όπως και για όλα τα δημοκρατικά κράτη, τα οποία έχουν νομική υποχρέωση βάσει της ΕΕ και της εθνικής νομοθεσίας περί προσφύγων να υιοθετίσουν μέτρα για την αποτελεσματική ένταξη των προσφύγων.
Για τον κ. Ali, πολιτικό μηχανικό και πετυχημένο επιχειρηματία πίσω στο Ιράκ, το μέλλον φαίνεται αβέβαιο ύστερα από δύο χρόνια στην Κύπρο. Είναι αναμφίβολα ευγνώμων για το καθεστώς συμπληρωματικής προστασίας που του επιτρέπει να παραμένει στην Κύπρο μακριά από τις απειλές εναντίον του από ακραίες αντάρτικες ομάδες στο Ιράκ, λόγω της επαγγελματικής του συνεργασίας με τις Αμερικανικές δυνάμεις στη χώρα. Η ζωή του όμως εδώ κυλά αργά χωρίς την οικογένειά του και χωρίς απασχόληση. Η σύζυγος και δύο κόρες του κ. Ali βρίσκονται αποκλεισμένες στη Συρία και αν και έχει ήδη υποβάλει αίτηση για οικογενειακή επανένωση σύμφωνα με τον περί προσφύγων νόμο, 7 μήνες μετά την αίτηση δεν έχει ενδείξεις για το πότε θα τους δει.
Ψάχνοτας για εργασία αντίστοιχη των προσόντων
Παρά τη μοναξιά του, ο κύριος Ali προσπάθησε να βρεί εργασία, αλλά μάταια: «Είναι βαρετό να μην εργάζεσε και λόγω του καθεστώτος συνπληρωματικής προστασίας ** που μου δόθηκε, δεν μπορώ να ψάξω γι εργασία που να ταιριάζει με τα προσσόντα μου»
«Έχω τις δεξιότητες, τα διπλώματα και την εμπειρία και θα μπορούσα να φανώ χρήσιμος», λέει ο Γιασέρ, Παλαιστίνιος από το Ιράκ, μηχανικός πετρελαίου που εργαζόταν στο πανεπιστήμιο της Βαγδάτης και τώρα ζει στην Κύπρο με στήριξη του Γραφείου Ευημερίας.
Ο Ibrahim, επίσης παλαιστινιακής καταγωγής, πτυχιούχος ηλεκτρονικών υπολογιστών που ζεί και αυτός με δημόσιο βοήθημα ομολογεί: «Παίρνω το βοήθημα αλλά δεν είμαι περήφανος γι΄αυτό. Θέλω να αλλάξω τη ζωή μου, να ξεχάσω το δύσκολο παρελθόν, να γίνω ενεργό μέλος της κοινωνίας της Κύπρου, να αναπτυχθώ και να προσφέρω ένα αξιοπρεπές μέλλον για τα παιδιά μου. Εάν δεν μπορώ να βρώ απασχόληση ως ειδικός υπολογιστών, θα ψάξω για απασχόληση ως οδηγός ταξί ή ελαιοχρωματιστής. Όταν κάποιος δεν εργάζεται, απομονώνεται… αναλώνω πολλές ώρες να σκέφτομαι το παρελθον, τους φίλους και τους συγγενείς που έχασα.»
Ο Moustafa, επίσης παλαιστινιακής καταγωγής, γνωστός δικηγόρος στο Ιράκ, τώρα αισθανεται αβέβαιος για το μέλλον του και της οικογένειάς του. «Έχω ανάγκη να εργαστώ» λέει. Αποτάθηκε στον Κυπριακό Δικηγορικό Σύλλογο για να εγγραφεί δικηγόρος, αλλά έλαβε μια επιστολή στα Ελληνικά που τον πληροφορούσε ότι απέρριψαν το αίτημά του. Ομολογεί ότι μερικοί άνθρωποι προσπαθούν να αποφύγουν τις εργασίες που τους παρέχονται από το γραφείο εργασίας, επειδή το δημόσιο βοήθημα είναι (συνήθως) υψηλότερο από το μισθό τους και προσθέτει: «Το γραφείο εργασίας πρέπει να δώσει περισσότερα κίνητρα έτσι ώστε να γίνουμε αυτάρκεις.»
Παρόμοιες σκέψεις μοιράζεται μαζί μας και ο Ahmed, μηχανικός που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Ιράκ ύστερα από απειλές που δέκτηκε κατά της ζωής του, λόγω της συνεργασίας που θεωρήθηκε ότι είχε με το κόμμα Al Baath: «Ήμουν μηχανικός στη Βαγδάτη αλλά το γραφείο εργασίας [στη Κύπρο] μου βρήκε εργασία σε ένα αγρόκτημα, τόσο μακρινό από την οικογένειά μου και με τόσο χαμηλό μισθό που δεν επιτρέπει την κάλυψη των βασικών αναγκών μιας οικογένειας. Το γραφείο εργασίας δεν προσφέρει απασχόληση που να ταιριάζει με τα προσόντα μου.»
Ο Ibrahim, αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για ένα ευαίσθητο θέμα: «Ο πληθυσμός της Κύπρου έχει υψηλό επίπεδο μόρφωσης. Ένα μεγάλο μέρος του έχει μεταπτυχιακά ή Διδακτορικά πτυχία.Το γραφείο εργασίας βοηθά στην εξεύρεση εργασίας στους τομείς της γεωργίας και κτηνοτροφίας ή στις κατασκευές. Αλλά δεν έχουμε τη γνώση για να εργαστούμε σε αυτούς τους τομείς και στην τελική δεν φύγαμε από τις χώρες μας κατόπιν επιλογή αλλά επειδή η ζωή μας βρισκόταν σε κίνδυνο…»
Η Αντιπροσωπείας της UNHCR στην Κύπρο θεωρεί ότι η κυβέρνηση πρέπει να αναλάβει δυναμικότερα μέτρα για να διευκολύνει τους κατόχους διεθνούς προστασίας στην εξεύρεση εργασίας, δίδοντας έμφαση στο συσχετισμό των προσόντων τους με τις εκάστοτε κενές θέσεις στην αγορά εργασίας. Επίσης, εισήγησή μας είναι όπως η κυβέρνηση προχωρήσει σε μια εκστρατεία ενημέρωσης των εργοδοτών αναφορικά με τα δικαιώματα εργασίας προσώπων με διεθνή προστασία καθώς και για το εργασιακό τους προφίλ (προσόντα, εμπειρία). Η Αντιπροσωπεία της UNHCR στην Κύπρο θεωρεί ότι μια τέτοια δραστηριοποίηση ενδέχεται να οδηγήσει περισσότερους εργοδότες στο γραφείο εργασίας προκειμένου να ζητήσουν βοήθεια για πλήρωση κενών θέσεων. Αυτή η κινητοποίηση, όπως εξάλλου ισχύει και σε άλλες χώρες, μπορεί να βασιστεί στη συνεργασία της κοινωνίας των πολιτών, συμβουλευτικών εταιριών και ιδιωτικών γραφείων εξευρέσεως εργασίας, και όχι μόνο στο έργο του γραφείο εργασίας.
Εμπόδια στη γλώσσα
Για να μπορούν άτομα διεθνούς προστασίας να ανταγωνιστούν στην αγορά εργασίας, πολλά εμπόδια πρέπει να υπερνικηθούν και η γλώσσα είναι ένα από αυτά. Ενώ υπάρχει θέληση για εκμάθηση της ελληνικών, εντατικά προγράμματα προσαρμόσμένα στις συγκεκριμένες ανάγκες ένταξης αυτής της ομάδας ανθρώπων είναι σχεδόν ανύπαρκτα στη Κύπρο.
«Θέλω να μάθω ελληνικά, αλλά δεν υπάρχουν εντατικά προγράμματα. Ακολούθησα ένα, αλλά δεν ήταν αρκετά εντατικό για να με βοηθήσει να δημιουργήσω μια νέα ζωή,» λέει ο Ali. « Φίλοι μου που βρίσκονται σε Σουηδία, Αυστραλία και Ολλανδία μου λένε ότι εκεί υπάρχουν ειδικά υποχρεωτικά προγράμματα που βοηθούν κάποιον να γίνει μέλος της κοινωνίας,» συνεχίζει ο Ali.
Ο Ahmed, εξιδικευμένος μηχανικός στη ραδιοεπικοινωνία, ήταν επίσης πρόθυμος να μάθει τη γλώσσα και έψαξε από μόνος του για μαθήματα που ήταν όμως είτε ακριβά, είτε πλήρεις είτε έμαθε για αυτά πολύ αργά, λόγω έλλειψης επαρκούς ενημέρωσης.
Η γλώσσα είναι σημαντική, όχι μόνο στον τομέα εξεύρεσης εργασίας αλλά και, στην δημιουργία δεσμών με την τοπική κοινωνία. Σύμφωνα με τον Ibrahim, η έλλειψη γνώσης της γλώσσας δημιουργεί ένα φαύλο κύκλο: «Όταν δεν μιλάς ελληνικά, είναι δύσκολο να βρείς μια καλή εργασία. Χωρίς μια εργασία, δεν έχεις χρήματα, έτσι δεν μπορείς να βγείς για να σου δωθεί η ευκαιρία να συναντήσεις Κύπριους,να εξασκήσεις τα Ελληνικά σου και να αποτελέσεις έτσι μέρος της κοινωνίας.»
Ανάγκη για την επαγγελματική κατάρτιση
Προγράμματα επαγγελματικής κατάρτησης συντελούν στην απόκτηση αυτάρκειας των δικαιούχων διεθνούς προστασίας καθώς μπορούν να διευκολύνουν την πρόσβαση στις ευκαιρίες απασχόλησης. Λόγω των συνθηκών στη χώρα τους και με την προοπτική της επιστροφής να φαντάζει ουτοπική, πολλοί Παλαιστίνιοι από το Ιράκ που κατέφυγαν στην Κύπρο και διαμένουν στη Λάρνακα παρακολουθούν απογευματινά προγράμματα επαγγελματικής κατάρτησης δύο φορές την εβδομάδα. Εκτός από την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας παρακολουθούν και μαθήματα στον τομέα των ξενοδοχειακών και τουρισμού, ηλεκτρονικών και μηχανολογίας. Αυτό το πρόγραμμα δημιουργήθηκε και διαμορφώθηκε για να ανταποκριθει στις ανάγκες αυτής της όμάδας ανθρώπων κατόπιν αιτήματος του Παλαιστινιακού Συνδέσμου Ανθρωπίνων Δικαίωμάτων (Palestinian Human Rights Association). ‘Οπως ανάφερε ο Πρόεδρος του συνδέσμου στην Αντιπροσωπεία της UNHCR στην Κύπρο, σύντομα θα προστεθούν και μαθήματα εκμάθησης ηλεκτρονικών υπολογιστών.
Η UNHCR στην Κύπρο σαφώς και ενθαρρύνει τέτοια προγράμματα, τα οποία θα πρέπει να διεξάγονται για όλους τους πρόσφυγες και κατόχους συμπληρωματικής προστασίας και όχι μόνο σε όσους έχουν ανήκουν σε οργανωμένα σύνολα. Ως εκ τούτου, οι αρμόδιες αρχές για θέματα ένταξης,τόσο σε κρατικό όσο και τοπικό επίπεδο, θα πρέπει λάβουν ένα ενεργό ρόλο στην οργάνωση των προγραμμάτων επαγγελματικής κατάρτισης των οποίων η χρηματοδότηση θα μπορούσε να γίνει από σχετικά κονδύλια της ΕΕ.
Σε αντίθεση με τη γενική αντίληψη, ότι οι πρόσφυγες είναι άβουλα άτομα εξαρτώμενα από το δημόσιο βοηθήμα της χώρας φιλοξενίας, πολλοί πρόσφυγες που κατοικούν στη Κύπρο όχι μόνο είναι αποφασισμένοι να δημιουργήσουν μια νέα ζωή στην Κύπρο, αλλά έχουν και κάθε δυνατότητα να επιτύχουν την κοινωνική τους ένταξη στο νησί. Αυτό που χρειάζονται είναι τα εφόδια για να αποκτήσουν οι ίδιο τον έλεγχο της ζωής τους.
Επειδή τόσο οι μετανάστες όσο και οι πρόσφυγες αντιμετωπίζουν κοινά εμπόδια όσον αφορά στην ένταξη τους, η UNHCR εισηγείται την διαμόρφωση ενιαίας στρατηγικής ένταξης για υπηκόους τρίτων χωρών, η οποία θα λαμβάνει υπόψη τις ιδιαίτερες ανάγκες των προσφύγων. Για το σκοπό αυτό, η UNHCR στην Κύπρο με σχετική μελέτη της το 2008 – την οποία και απέστειλε σε κυβερνητικούς και μη φορείς – εισηγείται διάφορα μέτρα, περιλαμβανομένων προγραμμάτων συμβουλευτικής σε θέματα εργασίας και στέγασης που βασίζονται σε επιτυχημένα προγράμματα άλλων χωρών με μεγαλύτερη παράδοση στους τομείς αυτούς.
*Αρκετοί πρόσφυγες από το Ιράκ έχουν παλαιστινιακή καταγωγή. Με τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, 30.000 Παλαιστίνιοι πρόσφυγες όπως τους πρόγονους του Moustapha, του Ibrahim και του Γιασέρ κατέφυγαν στο Ιράκ. Όταν Σαντάμ Χουσεΐν ανέλαβε την εξουσία στο Ιράκ, έδωσε στους Παλαιστίνιους ειδική πρόστασία για πολιτικούς λόγους. Με τη πτώση του καθεστώτος το 2003, ωστόσο, πολλοί Παλαιστίνιοι στο Ιράκ υπέστησαν μία σειρά από διώξεις (δολοφονίες, αυθαίρετες συλλήψεις και φυλακίσεις), λόγω της προνομιακής μεταχείρισης που απολάμβαναν κάτω από το καθεστώς του Σαντάμ Χουσέϊν, ή λόγω της θρησκείας τους (Sunni).
** Ο περι προσφύγων νόμος επιτρέπει στους αναγνωρισμένους πρόσφυγες να εργαστούν σε οποιοδήποτε τομέα της οικονομίας όπως ακριβώς και οι Κύπριοι. Στην πράξη όμως η πλειοψηφία τους απασχολείται σε τομείς χαμηλής ειδίκευσης. Κάτοχοι συμπληρωματικής προστασίας κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους της προστασίας τους, έχουν το δικαίωμα εργασίας μόνο σε ορισμένους τομείς της οικονομίας (π.χ. στη γεωργία, κτηνοτροφία, σε εργοστάσια ανακύκλωσης, στις κατασκευές, σε πρατήρια καυσίμων, συλλογή λυμάτω και απορριμάτων, κ.λπ.), ενώ μετά την πάροδο του πρώτου έτους αποκτούν τα ίδια δικαιώματα εργασίας με τους πρόσφυγες.
Torn between feelings of longing for what was left behind in their homeland, and gratitude for not being sent back home, refugees residing in Cyprus quietly try to rebuild their lives in the island, until conditions allow for their return home. For many refugees, however, their return cannot be foreseen in the near future.
This is the case for refugees from Iraq, a number of whom have resorted to Cyprus for protection. According to UNHCR reports and guidelines there is still no substantial improvement in the security and human rights situation in certain areas in Iraq, including the capital and as such, no return should be taking place.
Hence, the only viable solution to the plight of these people once they arrive in Cyprus is integration.
Currently in Cyprus there are around 2,000 people who have been granted an international protection status (i.e. recognised refugees or subsidiary protection status). Some 400 are from Iraq and some 740 are persons of Palestinian origin most of them from Iraq* (while 253 are Iraqi asylum seekers and 781 are Palestinians whose asylum request is pending examination). Many of them are university graduates with impressive work experience in their homeland and apart from their traumatic experience of having to escape from the virulent violence of Central Iraq, they have the potential and the courage to make a success story out of their living on this island.
The issue of integration poses a great challenge on the Government of Cyprus and indeed on all democratic states that have a legal obligation under EU and national refugee law to adopt measures for the effective integration of refugees.
For Ali, a civil engineer and a successful businessman back in Iraq, the future seems bleak after two years in Cyprus. Although subsidiary protection status provides him with the required safety from the individual threats he had been receiving from unidentifiable insurgent forces back home due to his work with the US, his life is stagnated without his family support and without employment in Cyprus. Ali’s wife and two daughters are stranded in Syria and although Ali applied for reunification with his family, as allowed by the national refugee law, 7 months after he still doesn’t have a clear picture as to whether he will see them soon.
Looking for employment to match their profile
Despite his loneliness, Ali made attempts to find work, but in vain: “I’m bored here and because of my subsidiary protection status**, I cannot look for work that matches my skills, diplomas and experiences”
“I have the skills, the diplomas and the experience and I could be useful”, says Yasser, a member of the Palestinian minority group in Iraq, and a Petroleum Engineer who used to work at the University of Baghdad and currently lives on welfare.
Ibrahim, of Palestinian origin as well, a computer scientist by profession, who is also on welfare, confesses:
“I receive welfare, but I am not proud of it. I want to change my life, forget the difficult past, become an active member of Cyprus society, develop my career and give a bright future for my children. If I can’t find work with my degree as a computer specialist, I will search work as a painter or as a taxi driver. When you are not working, you become isolated… I spend too much time to think about the past and the friends or relatives I lost.”
Moustafa, of Palestinian origin as well, once a famous lawyer in Iraq, now feels insecure about his and his family’s future, “I need a job” he says as he can see no prospect in relying on public allowance. He tried to register as a lawyer with the Cyprus Bar Association, but he received a letter in Greek rejecting his application. He confesses that some people try to avoid the jobs provided to them by the labour office, because welfare allowance will be higher than their salary and adds : “The labour office should give higher incentives for people to work, so that we are empowered.”
Similarly, Ahmed, an engineer who had to flee Iraq due to threats he was receiving because of his perceived affiliation with the Al Baath party, sadly confesses: “I was an engineer in Baghdad; but the labour office [in Cyprus] could only give me a job in a farm, so far away from my family and very low salary that does not allow to cover the basic needs of a family. Labour does not offer jobs that match my qualifications.”
Ibrahim, understands that this is a difficult topic: “The Cyprus population is highly educated. A big part of them have masters or PhD’s. The labour office only offers job opportunities for people who want to work in farms, or construction. But we don’t have the knowledge to work in those kinds of areas and after all we didn’t leave our countries by choice but because our lives were at stake...”
Indeed, UNHCR believes that the Government should introduce more dynamic methods in finding employment for international protection holders and in matching their skills and knowledge with available vacancies. More employers will need to be identified, approached and informed about the working rights of these specific groups** as well as about the working profiles of international protection holders. More activism on the part of the Government may result in more employers resorting to labour office for assistance in filing up their vacancies. This mobilisation does not need to be effected by the labour offices alone but, as it’s the practice in many other countries, support can be found from the civil society, employment agencies and consulting companies.
Language barriers
To compete on the labour market, a lot of barriers need to be overcome and language is an important one. They all struggle to learn the language, but intensive language programs specifically tailored to meet the integration needs of people with international protection status are almost non existent in Cyprus.
“I want to learn Greek, but there are no intensive classes. I followed one, but it was not intensive enough to help me with starting a new life” says Ali. “I heard from friends in Sweden, Australia and the Netherlands that in those countries special obligatory programs are developed to assist someone to become a member of society,” continues Ali.
Ahmed, an engineer in radio communication, was also eager to learn the language and looked on his own for courses but were either expensive, full or got informed about courses too late because there is no dissemination.
Language is not only important in finding a job, but also, in making links with the local society. According to Ibrahim, you enter into a vicious circle if you don’t know the language: “When you don’t speak Greek, it’s hard to find a good job. Without a job, you don’t have money, so you can’t go out to meet Cypriots, practice Greek and get integrate in their social life.”
Need for vocational training
Vocational training also has an empowering effect as it can facilitate access to employment opportunities. Cognisant of the reality, many Palestinians from Iraq who have sought asylum in Cyprus and are currently residing in Larnaca, are now undergoing vocational training at a school, twice a week (afternoon hours). In addition to the teaching of the Greek language they follow courses in tourism & hotel catering, as well as sessions on car electronics and mechanics to facilitate employment in garages. This program was specifically tailored by the school further to the request of the Palestinian Human Rights Association, as its president told UNHCR, and soon a new program will be added, namely computing.
Such programs are definitely to be encouraged for all refugees and subsidiary protection holders, not only for those who are organised. Hence, both the Governmental responsible authorities for integration as well as local authorities need to be actively involved in the organisation of vocational training programs the funding of which could be made by EU sources (namely the European Refugee Fund and the European Social Fund).
Contrary to general perception that refugees are the helpless people who are at the mercy of national social security systems of the hosting country, many refugees residing in Cyprus not only are determined to create their new homes in Cyprus but they have every potential to achieve their integration on the island. What they really need are the tools to be able to lead their own lives.
Given that many of the obstacles in integration faced by refugees and migrants are similar, UNHCR has been advocating for the formulation of a comprehensive integration strategy for third-country nationals taking into account the special characteristics of refugees. UNHCR Cyprus drafted in 2008 a comprehensive framework on integration - shared with all partners involved, both governmental and non-governmental- suggesting for example the introduction of counseling programs in the field of employment and housing, based on good practices adopted in other countries with longer traditions in migration and asylum.
*A number of refugees from Iraq have Palestinian origin. With the creation of the state of Israel, right after World War II, 30.000 of the Palestinian refugees were stranded in Iraq, like the grandparents of Moustapha, Ibrahim and Yasser presented in this story. When Sadam Hussein became the leader of Iraq, he gave the Palestinians special protection for political purposes. Further to the overthrow of Sadam in 2003 many Palestinians in Iraq were killed, imprisoned, or forced to leave, due to the preferential treatment they were receiving or due to their religion (Sunni).
** Refugee law allows recognised refugees to work in any sector of the economy as the Cypriots do, but in practice the majority are employed as low skilled workers. Subsidiary protection beneficiaries are allowed during the first year of their status to work only in certain areas of the economy (e.g. in agriculture, animal husbandly, in recycling plants, in construction, at petrol stations, sewage workers and collectors of garbage, etc.). After the elapse of the first year they acquire the same working rights as refugees.
-----
Προοπτικές ένταξης προσφύγων στην Κύπρο
Η περίπτωση των προσφύγων από το Ιράκ
(Τα ονόματα σε αυτήν την ιστορία έχουν αλλάξει για σκοπούς προστασίας).
Με αισθήματα νοσταλγίας για την πατρίδα τους αλλά και ευγνωμοσύνης για την Κύπρο που τους παρέχει προστασία, οι (διεθνείς) πρόσφυγες που διαμένουν στη Κύπρο αγωνίζονται να ξανακτίσουν τη ζωή τους στο νησί, μέχρις ότου οι συνθήκες επιτρέψουν την επιστροφή τους στην πατρίδα . Ωστόσο για πολλούς, η επιστροφή δεν είναι ορατή στο άμεσο μέλλον, όπως ισχύει και στην περίπτωση των προσφύγων από το Ιράκ που έχουν καταφύγει στη Κύπρο για προστασία. Σύμφωνα με τις εκθέσεις και τις οδηγίες της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες (UNHCR) δεν υπάρχει ακόμα καμία ουσιαστική βελτίωση όσον αφορά την ασφάλεια και το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε διάφορες περιοχές του Ιράκ και επομένως, δεν θα πρέπει να πραγματοποιηθεί καμία επιστροφή προσφύγων. Η μόνη βιώσιμη λύση μετά την αφιξή τους στην Κύπρο είναι η σταδιακή τους ένταξη στην Κυπριακή κοινωνία.
Σήμερα στην Κύπρο ζουν ανάμεσά μας περίπου 2.000 άτομα που τους έχει χορηγηθεί καθεστώς διεθνούς προστασίας (δηλ. είτε προσφυγικό καθεστώς ή με καθεστώς συμπληρωματικής προστασίας). Περίπου 400 άτομα είναι από το Ιράκ και περίπου 740 είναι παλαιστινιακής καταγωγής- οι περισσότεροι επίσης από το Ιράκ*. Επίσης, 253 είναι Ιρακινοί αιτούντες άσυλο και 781 είναι Παλαιστίνιοι των οποίων το αίτημα για ασύλο εκκρεμεί. Πολλοί είναι πτυχιούχοι, απόφοιτοι πανεπιστιμίων με εντυπωσιακή επαγγελματική εμπειρία στην πατρίδα τους και παρά τις τις τραυματικές εμπειρίες των διώξεων και της βίας στο κεντρικό Ιράκ, έχουν ανεξάντλητα αποθέματα κουράγιου αλλά και τη δυνατότητα να ζήσουν με αξιοπρέπεια στο νησί.
Το θέμα της κοινωνικής ένταξης αποτελεί μεγάλη πρόκληση για την κυβέρνηση της Κύπρου όπως και για όλα τα δημοκρατικά κράτη, τα οποία έχουν νομική υποχρέωση βάσει της ΕΕ και της εθνικής νομοθεσίας περί προσφύγων να υιοθετίσουν μέτρα για την αποτελεσματική ένταξη των προσφύγων.
Για τον κ. Ali, πολιτικό μηχανικό και πετυχημένο επιχειρηματία πίσω στο Ιράκ, το μέλλον φαίνεται αβέβαιο ύστερα από δύο χρόνια στην Κύπρο. Είναι αναμφίβολα ευγνώμων για το καθεστώς συμπληρωματικής προστασίας που του επιτρέπει να παραμένει στην Κύπρο μακριά από τις απειλές εναντίον του από ακραίες αντάρτικες ομάδες στο Ιράκ, λόγω της επαγγελματικής του συνεργασίας με τις Αμερικανικές δυνάμεις στη χώρα. Η ζωή του όμως εδώ κυλά αργά χωρίς την οικογένειά του και χωρίς απασχόληση. Η σύζυγος και δύο κόρες του κ. Ali βρίσκονται αποκλεισμένες στη Συρία και αν και έχει ήδη υποβάλει αίτηση για οικογενειακή επανένωση σύμφωνα με τον περί προσφύγων νόμο, 7 μήνες μετά την αίτηση δεν έχει ενδείξεις για το πότε θα τους δει.
Ψάχνοτας για εργασία αντίστοιχη των προσόντων
Παρά τη μοναξιά του, ο κύριος Ali προσπάθησε να βρεί εργασία, αλλά μάταια: «Είναι βαρετό να μην εργάζεσε και λόγω του καθεστώτος συνπληρωματικής προστασίας ** που μου δόθηκε, δεν μπορώ να ψάξω γι εργασία που να ταιριάζει με τα προσσόντα μου»
«Έχω τις δεξιότητες, τα διπλώματα και την εμπειρία και θα μπορούσα να φανώ χρήσιμος», λέει ο Γιασέρ, Παλαιστίνιος από το Ιράκ, μηχανικός πετρελαίου που εργαζόταν στο πανεπιστήμιο της Βαγδάτης και τώρα ζει στην Κύπρο με στήριξη του Γραφείου Ευημερίας.
Ο Ibrahim, επίσης παλαιστινιακής καταγωγής, πτυχιούχος ηλεκτρονικών υπολογιστών που ζεί και αυτός με δημόσιο βοήθημα ομολογεί: «Παίρνω το βοήθημα αλλά δεν είμαι περήφανος γι΄αυτό. Θέλω να αλλάξω τη ζωή μου, να ξεχάσω το δύσκολο παρελθόν, να γίνω ενεργό μέλος της κοινωνίας της Κύπρου, να αναπτυχθώ και να προσφέρω ένα αξιοπρεπές μέλλον για τα παιδιά μου. Εάν δεν μπορώ να βρώ απασχόληση ως ειδικός υπολογιστών, θα ψάξω για απασχόληση ως οδηγός ταξί ή ελαιοχρωματιστής. Όταν κάποιος δεν εργάζεται, απομονώνεται… αναλώνω πολλές ώρες να σκέφτομαι το παρελθον, τους φίλους και τους συγγενείς που έχασα.»
Ο Moustafa, επίσης παλαιστινιακής καταγωγής, γνωστός δικηγόρος στο Ιράκ, τώρα αισθανεται αβέβαιος για το μέλλον του και της οικογένειάς του. «Έχω ανάγκη να εργαστώ» λέει. Αποτάθηκε στον Κυπριακό Δικηγορικό Σύλλογο για να εγγραφεί δικηγόρος, αλλά έλαβε μια επιστολή στα Ελληνικά που τον πληροφορούσε ότι απέρριψαν το αίτημά του. Ομολογεί ότι μερικοί άνθρωποι προσπαθούν να αποφύγουν τις εργασίες που τους παρέχονται από το γραφείο εργασίας, επειδή το δημόσιο βοήθημα είναι (συνήθως) υψηλότερο από το μισθό τους και προσθέτει: «Το γραφείο εργασίας πρέπει να δώσει περισσότερα κίνητρα έτσι ώστε να γίνουμε αυτάρκεις.»
Παρόμοιες σκέψεις μοιράζεται μαζί μας και ο Ahmed, μηχανικός που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Ιράκ ύστερα από απειλές που δέκτηκε κατά της ζωής του, λόγω της συνεργασίας που θεωρήθηκε ότι είχε με το κόμμα Al Baath: «Ήμουν μηχανικός στη Βαγδάτη αλλά το γραφείο εργασίας [στη Κύπρο] μου βρήκε εργασία σε ένα αγρόκτημα, τόσο μακρινό από την οικογένειά μου και με τόσο χαμηλό μισθό που δεν επιτρέπει την κάλυψη των βασικών αναγκών μιας οικογένειας. Το γραφείο εργασίας δεν προσφέρει απασχόληση που να ταιριάζει με τα προσόντα μου.»
Ο Ibrahim, αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για ένα ευαίσθητο θέμα: «Ο πληθυσμός της Κύπρου έχει υψηλό επίπεδο μόρφωσης. Ένα μεγάλο μέρος του έχει μεταπτυχιακά ή Διδακτορικά πτυχία.Το γραφείο εργασίας βοηθά στην εξεύρεση εργασίας στους τομείς της γεωργίας και κτηνοτροφίας ή στις κατασκευές. Αλλά δεν έχουμε τη γνώση για να εργαστούμε σε αυτούς τους τομείς και στην τελική δεν φύγαμε από τις χώρες μας κατόπιν επιλογή αλλά επειδή η ζωή μας βρισκόταν σε κίνδυνο…»
Η Αντιπροσωπείας της UNHCR στην Κύπρο θεωρεί ότι η κυβέρνηση πρέπει να αναλάβει δυναμικότερα μέτρα για να διευκολύνει τους κατόχους διεθνούς προστασίας στην εξεύρεση εργασίας, δίδοντας έμφαση στο συσχετισμό των προσόντων τους με τις εκάστοτε κενές θέσεις στην αγορά εργασίας. Επίσης, εισήγησή μας είναι όπως η κυβέρνηση προχωρήσει σε μια εκστρατεία ενημέρωσης των εργοδοτών αναφορικά με τα δικαιώματα εργασίας προσώπων με διεθνή προστασία καθώς και για το εργασιακό τους προφίλ (προσόντα, εμπειρία). Η Αντιπροσωπεία της UNHCR στην Κύπρο θεωρεί ότι μια τέτοια δραστηριοποίηση ενδέχεται να οδηγήσει περισσότερους εργοδότες στο γραφείο εργασίας προκειμένου να ζητήσουν βοήθεια για πλήρωση κενών θέσεων. Αυτή η κινητοποίηση, όπως εξάλλου ισχύει και σε άλλες χώρες, μπορεί να βασιστεί στη συνεργασία της κοινωνίας των πολιτών, συμβουλευτικών εταιριών και ιδιωτικών γραφείων εξευρέσεως εργασίας, και όχι μόνο στο έργο του γραφείο εργασίας.
Εμπόδια στη γλώσσα
Για να μπορούν άτομα διεθνούς προστασίας να ανταγωνιστούν στην αγορά εργασίας, πολλά εμπόδια πρέπει να υπερνικηθούν και η γλώσσα είναι ένα από αυτά. Ενώ υπάρχει θέληση για εκμάθηση της ελληνικών, εντατικά προγράμματα προσαρμόσμένα στις συγκεκριμένες ανάγκες ένταξης αυτής της ομάδας ανθρώπων είναι σχεδόν ανύπαρκτα στη Κύπρο.
«Θέλω να μάθω ελληνικά, αλλά δεν υπάρχουν εντατικά προγράμματα. Ακολούθησα ένα, αλλά δεν ήταν αρκετά εντατικό για να με βοηθήσει να δημιουργήσω μια νέα ζωή,» λέει ο Ali. « Φίλοι μου που βρίσκονται σε Σουηδία, Αυστραλία και Ολλανδία μου λένε ότι εκεί υπάρχουν ειδικά υποχρεωτικά προγράμματα που βοηθούν κάποιον να γίνει μέλος της κοινωνίας,» συνεχίζει ο Ali.
Ο Ahmed, εξιδικευμένος μηχανικός στη ραδιοεπικοινωνία, ήταν επίσης πρόθυμος να μάθει τη γλώσσα και έψαξε από μόνος του για μαθήματα που ήταν όμως είτε ακριβά, είτε πλήρεις είτε έμαθε για αυτά πολύ αργά, λόγω έλλειψης επαρκούς ενημέρωσης.
Η γλώσσα είναι σημαντική, όχι μόνο στον τομέα εξεύρεσης εργασίας αλλά και, στην δημιουργία δεσμών με την τοπική κοινωνία. Σύμφωνα με τον Ibrahim, η έλλειψη γνώσης της γλώσσας δημιουργεί ένα φαύλο κύκλο: «Όταν δεν μιλάς ελληνικά, είναι δύσκολο να βρείς μια καλή εργασία. Χωρίς μια εργασία, δεν έχεις χρήματα, έτσι δεν μπορείς να βγείς για να σου δωθεί η ευκαιρία να συναντήσεις Κύπριους,να εξασκήσεις τα Ελληνικά σου και να αποτελέσεις έτσι μέρος της κοινωνίας.»
Ανάγκη για την επαγγελματική κατάρτιση
Προγράμματα επαγγελματικής κατάρτησης συντελούν στην απόκτηση αυτάρκειας των δικαιούχων διεθνούς προστασίας καθώς μπορούν να διευκολύνουν την πρόσβαση στις ευκαιρίες απασχόλησης. Λόγω των συνθηκών στη χώρα τους και με την προοπτική της επιστροφής να φαντάζει ουτοπική, πολλοί Παλαιστίνιοι από το Ιράκ που κατέφυγαν στην Κύπρο και διαμένουν στη Λάρνακα παρακολουθούν απογευματινά προγράμματα επαγγελματικής κατάρτησης δύο φορές την εβδομάδα. Εκτός από την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας παρακολουθούν και μαθήματα στον τομέα των ξενοδοχειακών και τουρισμού, ηλεκτρονικών και μηχανολογίας. Αυτό το πρόγραμμα δημιουργήθηκε και διαμορφώθηκε για να ανταποκριθει στις ανάγκες αυτής της όμάδας ανθρώπων κατόπιν αιτήματος του Παλαιστινιακού Συνδέσμου Ανθρωπίνων Δικαίωμάτων (Palestinian Human Rights Association). ‘Οπως ανάφερε ο Πρόεδρος του συνδέσμου στην Αντιπροσωπεία της UNHCR στην Κύπρο, σύντομα θα προστεθούν και μαθήματα εκμάθησης ηλεκτρονικών υπολογιστών.
Η UNHCR στην Κύπρο σαφώς και ενθαρρύνει τέτοια προγράμματα, τα οποία θα πρέπει να διεξάγονται για όλους τους πρόσφυγες και κατόχους συμπληρωματικής προστασίας και όχι μόνο σε όσους έχουν ανήκουν σε οργανωμένα σύνολα. Ως εκ τούτου, οι αρμόδιες αρχές για θέματα ένταξης,τόσο σε κρατικό όσο και τοπικό επίπεδο, θα πρέπει λάβουν ένα ενεργό ρόλο στην οργάνωση των προγραμμάτων επαγγελματικής κατάρτισης των οποίων η χρηματοδότηση θα μπορούσε να γίνει από σχετικά κονδύλια της ΕΕ.
Σε αντίθεση με τη γενική αντίληψη, ότι οι πρόσφυγες είναι άβουλα άτομα εξαρτώμενα από το δημόσιο βοηθήμα της χώρας φιλοξενίας, πολλοί πρόσφυγες που κατοικούν στη Κύπρο όχι μόνο είναι αποφασισμένοι να δημιουργήσουν μια νέα ζωή στην Κύπρο, αλλά έχουν και κάθε δυνατότητα να επιτύχουν την κοινωνική τους ένταξη στο νησί. Αυτό που χρειάζονται είναι τα εφόδια για να αποκτήσουν οι ίδιο τον έλεγχο της ζωής τους.
Επειδή τόσο οι μετανάστες όσο και οι πρόσφυγες αντιμετωπίζουν κοινά εμπόδια όσον αφορά στην ένταξη τους, η UNHCR εισηγείται την διαμόρφωση ενιαίας στρατηγικής ένταξης για υπηκόους τρίτων χωρών, η οποία θα λαμβάνει υπόψη τις ιδιαίτερες ανάγκες των προσφύγων. Για το σκοπό αυτό, η UNHCR στην Κύπρο με σχετική μελέτη της το 2008 – την οποία και απέστειλε σε κυβερνητικούς και μη φορείς – εισηγείται διάφορα μέτρα, περιλαμβανομένων προγραμμάτων συμβουλευτικής σε θέματα εργασίας και στέγασης που βασίζονται σε επιτυχημένα προγράμματα άλλων χωρών με μεγαλύτερη παράδοση στους τομείς αυτούς.
*Αρκετοί πρόσφυγες από το Ιράκ έχουν παλαιστινιακή καταγωγή. Με τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, 30.000 Παλαιστίνιοι πρόσφυγες όπως τους πρόγονους του Moustapha, του Ibrahim και του Γιασέρ κατέφυγαν στο Ιράκ. Όταν Σαντάμ Χουσεΐν ανέλαβε την εξουσία στο Ιράκ, έδωσε στους Παλαιστίνιους ειδική πρόστασία για πολιτικούς λόγους. Με τη πτώση του καθεστώτος το 2003, ωστόσο, πολλοί Παλαιστίνιοι στο Ιράκ υπέστησαν μία σειρά από διώξεις (δολοφονίες, αυθαίρετες συλλήψεις και φυλακίσεις), λόγω της προνομιακής μεταχείρισης που απολάμβαναν κάτω από το καθεστώς του Σαντάμ Χουσέϊν, ή λόγω της θρησκείας τους (Sunni).
** Ο περι προσφύγων νόμος επιτρέπει στους αναγνωρισμένους πρόσφυγες να εργαστούν σε οποιοδήποτε τομέα της οικονομίας όπως ακριβώς και οι Κύπριοι. Στην πράξη όμως η πλειοψηφία τους απασχολείται σε τομείς χαμηλής ειδίκευσης. Κάτοχοι συμπληρωματικής προστασίας κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους της προστασίας τους, έχουν το δικαίωμα εργασίας μόνο σε ορισμένους τομείς της οικονομίας (π.χ. στη γεωργία, κτηνοτροφία, σε εργοστάσια ανακύκλωσης, στις κατασκευές, σε πρατήρια καυσίμων, συλλογή λυμάτω και απορριμάτων, κ.λπ.), ενώ μετά την πάροδο του πρώτου έτους αποκτούν τα ίδια δικαιώματα εργασίας με τους πρόσφυγες.
Subscribe to:
Posts (Atom)
