Reaching the finish line is just the beginning
Let's offer refugees a new home
INVITATION - WORLD REFUGEE DAY EVENT - 17 June 2010
On the occasion of the World Refugee Day, the UNHCR Representation in Cyprus cordially invites you at a cultural evening, on Thursday June 17th, at 19.30, at the Multifunctional Center of the Nicosia Municipality.
The evening held under the auspices of the First Lady, will include a brief related performance by students of Dasoupoli Lyceum, short story presentations of refugees residing on the island and plenty of folkloric music. The evening will conclude with a small reception complements of Gloria Jean’s Coffees and Vienna Bakeries.
For refugees,
Reaching the finishing line is only the beginning.
Let’s offer refugees a new home.
For more information, contact us at
Tel.: 22 359043/57, fax: 22 359037, e-mail: cypni@unhcr.org
www.unhcr.org/ www.unhcr.gr
http://unhcr-cyprus.blogspot.com/, http://twitter.com/UNHCRCyprus
Χαρταετοί Πάνω απ'την Πόλη ("The Kite Runner")
The Kite Runner (in Greek "Χαρταετοί Πάνω απ'την Πόλη") is a first novel by Afghan American author Khaled Hosseini. Published in 2003, it tells the story of the friendship between Amir, a well-to-do Afghan boy from Kabul, and his closest childhood friend Hassan, the son of his father's Hazara servant. Their relationship is set against the tumultuous events from the fall of the monarchy in Afghanistan through the Soviet invasion, the mass exodus of refugees to Pakistan (and eventually the United States) and the Taliban regime. At the same time, it is the story of Amir's personal redemption as he finally succeeds in making amends with Hassan after he betrayed him years earlier.
Campaign for informing and raising awareness on the beneficiaries of international protection
Summary of the opening remarks of UNHCR Public Information Officer
Individuals who flee their countries because of war or human rights violations are in need of International Protection. International protection entails access to fair and effective asylum procedures, food, shelter, clothing, medical care, education, employment, possession of documents such as identification, passports, birth certificates, family unity – it means having a decent life. International protection is the obligation of states (including Cyprus) that have signed the 1951 Convention on Refugees and is the raison d’ etre for the Office of the United Nations High Commissioner for Refugees (UNHCR). The purpose of the UNHCR is to ascertain that the needs of refugees are neither forgotten nor undermined on the priority list of the society.
With protection, refugees have a second chance to live with dignity. This is achieved not only through appropriate legislation and policies, which should be consistent with international and European laws anyway, but also through the positive attitude of the host country’s population. Only through understanding can negative stereotypes and prejudices surrounding the asylum issue be dissolved.
So who are the beneficiaries of international protection? Refugees are people who are faced with the fear of persecution either in wartime or in times of “peace”. Confronted with relentless violence and gross human rights violations in their countries, they have no choice but to escape. Those left behind are either killed or live in constant fear for their lives. After they begin the perilous journey to escape, via land or sea, the challenge for those who manage to reach another country seeking protection is to start a new life free from fear and oppression.
Out of the 16 million refugees worldwide, 2,500 reside among us in Cyprus. The biggest challenge the Cypriot state faces at this time is to promote the effective integration of these people so that they can stand on their own feet. Dealing with refugees resentfully and as a threat cannot be the answer. Instead, if they are given the opportunity to join the new society, not only will they themselves benefit, but so will the host society. Cypriots know what it means to be a refugee and how crucial support is as a factor for their new beginnings.
It is not possible to stake a claim to your own rights while ignoring the rights of others, especially of weaker social groups such as refugees. The welfare and dignity of everybody in a society is interwoven with the welfare of the people living next to us, among us.
April 13th 2010
Individuals who flee their countries because of war or human rights violations are in need of International Protection. International protection entails access to fair and effective asylum procedures, food, shelter, clothing, medical care, education, employment, possession of documents such as identification, passports, birth certificates, family unity – it means having a decent life. International protection is the obligation of states (including Cyprus) that have signed the 1951 Convention on Refugees and is the raison d’ etre for the Office of the United Nations High Commissioner for Refugees (UNHCR). The purpose of the UNHCR is to ascertain that the needs of refugees are neither forgotten nor undermined on the priority list of the society.
With protection, refugees have a second chance to live with dignity. This is achieved not only through appropriate legislation and policies, which should be consistent with international and European laws anyway, but also through the positive attitude of the host country’s population. Only through understanding can negative stereotypes and prejudices surrounding the asylum issue be dissolved.
So who are the beneficiaries of international protection? Refugees are people who are faced with the fear of persecution either in wartime or in times of “peace”. Confronted with relentless violence and gross human rights violations in their countries, they have no choice but to escape. Those left behind are either killed or live in constant fear for their lives. After they begin the perilous journey to escape, via land or sea, the challenge for those who manage to reach another country seeking protection is to start a new life free from fear and oppression.
Out of the 16 million refugees worldwide, 2,500 reside among us in Cyprus. The biggest challenge the Cypriot state faces at this time is to promote the effective integration of these people so that they can stand on their own feet. Dealing with refugees resentfully and as a threat cannot be the answer. Instead, if they are given the opportunity to join the new society, not only will they themselves benefit, but so will the host society. Cypriots know what it means to be a refugee and how crucial support is as a factor for their new beginnings.
It is not possible to stake a claim to your own rights while ignoring the rights of others, especially of weaker social groups such as refugees. The welfare and dignity of everybody in a society is interwoven with the welfare of the people living next to us, among us.
April 13th 2010
Χαιρετισμός της έναρξης της εκστρατείας ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης για τους δικαιούχους διεθνούς προστασίας
«Η ΚΥΠΡΟΣ ΓΝΩΡΊΖΕΙ – ΟΙ ΠΡΌΣΦΥΓΕΣ ΜΑΣ ΑΦΟΡΟΥΝ
Παρέα με τους άλλους, παρέα με τον ευατό μας!»
Αξιότιμε Υπουργέ, κυρίες και κύριοι
Με ιδιαίτερη τιμή χαιρετίζουμε σήμερα την έναρξη της εκστρατείας ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης για τους δικαιούχους διεθνούς προστασίας.
Διεθνής προστασία είναι αυτό που χρειάζονται τα άτομα που εκδιώκονται από τις χώρες τους λόγω πολέμων ή κατάφωρων παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. Σημαίνει για τους δικαιούχους πρόσβαση σε δίκαιες και αποτελεσματικές διαδικασίες ασύλου, περιλαμβάνει στέγη, τροφή, ρουχισμό, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, εκπαίδευση, εργασία, κατοχή εγγράφων όπως ταυτότητας, διαβατηρίων, πιστοποιητικών γέννησης, οικογενειακή ενότητα - σημαίνει αξιοπρεπής διαβίωση. Διεθνής προστασία αποτελεί υποχρέωση των κρατών που έχουν υπογράψει τη Σύμβαση του 1951 για τους Πρόσφυγες (όπως και η Κύπρος) και την πεμπτουσία της Υπάτης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Στόχος της UNHCR είναι να διασφαλίσει ότι οι ανάγκες των προσφύγων δεν ξεχνιόνται ή δεν βρίσκονται τελευταίες στην λίστα των προτεραιοτήτων της πολιτείας.
Μέσω της προστασίας οι πρόσφυγες θα έχουν μια δεύτερη ευκαιρία να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Κι αυτό δεν επιτυγχάνεται μόνο με τα κατάλληλα νομοθετικά μέτρα και πολιτικές, που θα πρέπει να συνάδουν ούτως ή άλλως με το διεθνές και ευρωπαϊκό κεκτημένο, αλλά και μέσω ΤΗΣ ΘΕΤΙΚΗΣ ΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ στη χώρα υποδοχής των προσφύγων. Η κατανόηση βασικών εννοιών είναι καταλύτης προς τη δημιουργία ευνοϊκού κλίματος για τους πρόσφυγες γι’αυτό και εκστρατείες όπως αυτή που αρχίζει σήμερα είναι ιδιαίτερα σημαντικές.
Μόνο με την κατανόηση μπορούν να αποδομηθούν τα αρνητικά στερεότυπα και προκαταλήψεις γύρω από το θέμα του ασύλου.
Πολλά λέγονται – «Μα γιατί δεν μένουν στη χώρα τους», «Μα ποιο είναι το πρόβλημα στη χώρα Χ ή στην Χώρα Ψ, δεν υπάρχει πόλεμος εκεί», «Έρχονται εδώ και ζουν με δημόσια βοηθήματα, ενώ Κύπριοι έχουν λιγότερα δικαιώματα», ενώ κατά καιρούς φορτώνουμε σ’όλους τους ξένους (περιλαμβανομένων και των προσφύγων) την αύξηση της εγκληματικότητας κλπ.
Ποιοί είναι λοιπόν οι δικαιούχοι διεθνούς προστασίας? Ποιές είναι οι συνθήκες που τους ανάγκασαν να φύγουν από τις χώρες τους, πως κινδύνευαν στις χώρες τους, πώς δραπέτευσαν, τι χρειάζονται για να ξανακτίσουν τις ζωές τους? Ποιες οι νομικές υποχρεώσεις της πολιτείας και ποιες οι υποχρεώσεις της κοινωνίας?
Οι πρόσφυγες είναι άνθρωποι που βρίσκονται αντιμέτωποι με την παράνοια της δίωξης είτε εν καιρώ πολέμου είτε εν καιρώ «ειρήνης» . Αντιμέτωποι με την ακατάπαυστη βία, κατάφωρες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις πατρίδες τους, εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να δραπετεύσουν, ενώ εκείνοι που μένουν είτε θα πεθάνουν είτε θα πρέπει να ζουν με συνεχή φόβο για τη ζωή τους. Αφού ξεκινήσουν το επικίνδυνο ταξίδι της φυγής, μέσα από στεριά ή θάλασσα, η πρόκληση για εκείνους που καταφέρνουν να φτάσουν σε μια άλλη χώρα αναζητώντας προστασία είναι να αρχίσουν μια νέα ζωή, απαλλαγμένη από το φόβο και την καταπίεση.
Οι εκτοπισμένοι παγκοσμίως είναι 42 εκατομμύρια – από τους οποίους 16 εκατομμύρια ζουν ως πρόσφυγες σε άλλες χώρες και 26 εκατομμύρια ως εσωτερικά εκτοπισμένοι (δηλ. πρόσφυγες μέσα στην ίδιά τους τη χώρα). Το 80% του παγκόσμιου προσφυγικού πληθυσμού καταφεύγει στις αναπτυσσόμενες χώρες του φτωχού Νότου και όχι στην ΕΕ και τις βιομηχανικές χώρες, όπως είναι η επικρατούσα αντίληψη.
Στην Κύπρο ζουν ανάμεσά μας 2,500 δικαιούχοι διεθνούς προστασίας (1748 πρόσφυγες και 747 ως άτομα με καθεστώς συμπληρωματικής προστασίας). Η μεγαλύτεη πρόκληση που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγή η Κυπριακή πολιτεία είναι να προωθήσει την αποτελεσματική ένταξη αυτών των ανθρώπων, ώστε να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους.
Αντιμετωπίζοντας τους πρόσφυγες ανταγωνιστικά και συχνά ως απειλή δεν μπορεί να είναι η απάντηση. Αντίθετα αν τους δοθεί η ευκαιρία να ενταχθούν στην νέα κοινωνία, δεν θα κερδίσουν μόνο οι πρόσφυγες αλλά και η κοινωνία που τους φιλοξενεί. Άλλωστε, οι Κύπριοι ξέρουν τι σημαίνει να είσαι πρόσφυγας και πόσο καθοριστικός παράγοντας είναι η υποστήριξη για το καινούργιο τους ξεκίνημα.
«Παρέα με τους άλλους, παρέα με τον ευατό μας». Αυτά τα λόγια καλούν όλους να προσεγγίσουν τους πρόσφυγες όχι ως βάρος για την κοινωνία, αλλά ως άτομα που με τις δικές τους δεξιότητες, την ενέργεια και το ταλέντο τους μπορούν να συμπληρώσουν και να εμπλουτίσουν όποιους ανταποκριθούν στο αίτημά τους για ένταξη στην κοινωνία μας –εταιρείες που μπορούν να τους προσφέρουν απασχόληση, άτομα που προσφέρουν ένα ζεστό χαμόγελο και μια πατρίδα που τους προσφέρει το άσυλο.
Αυτά τα λόγια αποτελούν υπενθύμιση ότι δεν μπορεί να υποστηρίζεις τα δικά σου δικαιώματα, αλλά να αγνοείς τα δικαιώματα των άλλων, ιδιαίτερα των ασθενέστερων κοινωνικά ομάδων, όπως είναι οι πρόσφυγες. Η ευημερία και η αξιοπρέπεια όλων σε μία κοινωνία είναι συνυφασμένη με τις συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων που ζουν δίπλα μας, ανάμεσά μας.
Τελιώνοντας, η UNHCR θέλει να πει ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Υπουργό Εσωτερικών που σε κάθε του δημόσια τοποθέτηση για θέματα ασύλου και μετανάστευσης δεν παραλείπει να αναφέρεται στο δράμα των προσφύγων και να προωθεί τις αξίες της αλληλεγγύης και της αποδοχής.
13 Απριλίου 2010
«Η ΚΥΠΡΟΣ ΓΝΩΡΊΖΕΙ – ΟΙ ΠΡΌΣΦΥΓΕΣ ΜΑΣ ΑΦΟΡΟΥΝ
Παρέα με τους άλλους, παρέα με τον ευατό μας!»
Αξιότιμε Υπουργέ, κυρίες και κύριοι
Με ιδιαίτερη τιμή χαιρετίζουμε σήμερα την έναρξη της εκστρατείας ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης για τους δικαιούχους διεθνούς προστασίας.
Διεθνής προστασία είναι αυτό που χρειάζονται τα άτομα που εκδιώκονται από τις χώρες τους λόγω πολέμων ή κατάφωρων παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. Σημαίνει για τους δικαιούχους πρόσβαση σε δίκαιες και αποτελεσματικές διαδικασίες ασύλου, περιλαμβάνει στέγη, τροφή, ρουχισμό, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, εκπαίδευση, εργασία, κατοχή εγγράφων όπως ταυτότητας, διαβατηρίων, πιστοποιητικών γέννησης, οικογενειακή ενότητα - σημαίνει αξιοπρεπής διαβίωση. Διεθνής προστασία αποτελεί υποχρέωση των κρατών που έχουν υπογράψει τη Σύμβαση του 1951 για τους Πρόσφυγες (όπως και η Κύπρος) και την πεμπτουσία της Υπάτης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Στόχος της UNHCR είναι να διασφαλίσει ότι οι ανάγκες των προσφύγων δεν ξεχνιόνται ή δεν βρίσκονται τελευταίες στην λίστα των προτεραιοτήτων της πολιτείας.
Μέσω της προστασίας οι πρόσφυγες θα έχουν μια δεύτερη ευκαιρία να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Κι αυτό δεν επιτυγχάνεται μόνο με τα κατάλληλα νομοθετικά μέτρα και πολιτικές, που θα πρέπει να συνάδουν ούτως ή άλλως με το διεθνές και ευρωπαϊκό κεκτημένο, αλλά και μέσω ΤΗΣ ΘΕΤΙΚΗΣ ΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ στη χώρα υποδοχής των προσφύγων. Η κατανόηση βασικών εννοιών είναι καταλύτης προς τη δημιουργία ευνοϊκού κλίματος για τους πρόσφυγες γι’αυτό και εκστρατείες όπως αυτή που αρχίζει σήμερα είναι ιδιαίτερα σημαντικές.
Μόνο με την κατανόηση μπορούν να αποδομηθούν τα αρνητικά στερεότυπα και προκαταλήψεις γύρω από το θέμα του ασύλου.
Πολλά λέγονται – «Μα γιατί δεν μένουν στη χώρα τους», «Μα ποιο είναι το πρόβλημα στη χώρα Χ ή στην Χώρα Ψ, δεν υπάρχει πόλεμος εκεί», «Έρχονται εδώ και ζουν με δημόσια βοηθήματα, ενώ Κύπριοι έχουν λιγότερα δικαιώματα», ενώ κατά καιρούς φορτώνουμε σ’όλους τους ξένους (περιλαμβανομένων και των προσφύγων) την αύξηση της εγκληματικότητας κλπ.
Ποιοί είναι λοιπόν οι δικαιούχοι διεθνούς προστασίας? Ποιές είναι οι συνθήκες που τους ανάγκασαν να φύγουν από τις χώρες τους, πως κινδύνευαν στις χώρες τους, πώς δραπέτευσαν, τι χρειάζονται για να ξανακτίσουν τις ζωές τους? Ποιες οι νομικές υποχρεώσεις της πολιτείας και ποιες οι υποχρεώσεις της κοινωνίας?
Οι πρόσφυγες είναι άνθρωποι που βρίσκονται αντιμέτωποι με την παράνοια της δίωξης είτε εν καιρώ πολέμου είτε εν καιρώ «ειρήνης» . Αντιμέτωποι με την ακατάπαυστη βία, κατάφωρες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις πατρίδες τους, εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να δραπετεύσουν, ενώ εκείνοι που μένουν είτε θα πεθάνουν είτε θα πρέπει να ζουν με συνεχή φόβο για τη ζωή τους. Αφού ξεκινήσουν το επικίνδυνο ταξίδι της φυγής, μέσα από στεριά ή θάλασσα, η πρόκληση για εκείνους που καταφέρνουν να φτάσουν σε μια άλλη χώρα αναζητώντας προστασία είναι να αρχίσουν μια νέα ζωή, απαλλαγμένη από το φόβο και την καταπίεση.
Οι εκτοπισμένοι παγκοσμίως είναι 42 εκατομμύρια – από τους οποίους 16 εκατομμύρια ζουν ως πρόσφυγες σε άλλες χώρες και 26 εκατομμύρια ως εσωτερικά εκτοπισμένοι (δηλ. πρόσφυγες μέσα στην ίδιά τους τη χώρα). Το 80% του παγκόσμιου προσφυγικού πληθυσμού καταφεύγει στις αναπτυσσόμενες χώρες του φτωχού Νότου και όχι στην ΕΕ και τις βιομηχανικές χώρες, όπως είναι η επικρατούσα αντίληψη.
Στην Κύπρο ζουν ανάμεσά μας 2,500 δικαιούχοι διεθνούς προστασίας (1748 πρόσφυγες και 747 ως άτομα με καθεστώς συμπληρωματικής προστασίας). Η μεγαλύτεη πρόκληση που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγή η Κυπριακή πολιτεία είναι να προωθήσει την αποτελεσματική ένταξη αυτών των ανθρώπων, ώστε να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους.
Αντιμετωπίζοντας τους πρόσφυγες ανταγωνιστικά και συχνά ως απειλή δεν μπορεί να είναι η απάντηση. Αντίθετα αν τους δοθεί η ευκαιρία να ενταχθούν στην νέα κοινωνία, δεν θα κερδίσουν μόνο οι πρόσφυγες αλλά και η κοινωνία που τους φιλοξενεί. Άλλωστε, οι Κύπριοι ξέρουν τι σημαίνει να είσαι πρόσφυγας και πόσο καθοριστικός παράγοντας είναι η υποστήριξη για το καινούργιο τους ξεκίνημα.
«Παρέα με τους άλλους, παρέα με τον ευατό μας». Αυτά τα λόγια καλούν όλους να προσεγγίσουν τους πρόσφυγες όχι ως βάρος για την κοινωνία, αλλά ως άτομα που με τις δικές τους δεξιότητες, την ενέργεια και το ταλέντο τους μπορούν να συμπληρώσουν και να εμπλουτίσουν όποιους ανταποκριθούν στο αίτημά τους για ένταξη στην κοινωνία μας –εταιρείες που μπορούν να τους προσφέρουν απασχόληση, άτομα που προσφέρουν ένα ζεστό χαμόγελο και μια πατρίδα που τους προσφέρει το άσυλο.
Αυτά τα λόγια αποτελούν υπενθύμιση ότι δεν μπορεί να υποστηρίζεις τα δικά σου δικαιώματα, αλλά να αγνοείς τα δικαιώματα των άλλων, ιδιαίτερα των ασθενέστερων κοινωνικά ομάδων, όπως είναι οι πρόσφυγες. Η ευημερία και η αξιοπρέπεια όλων σε μία κοινωνία είναι συνυφασμένη με τις συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων που ζουν δίπλα μας, ανάμεσά μας.
Τελιώνοντας, η UNHCR θέλει να πει ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Υπουργό Εσωτερικών που σε κάθε του δημόσια τοποθέτηση για θέματα ασύλου και μετανάστευσης δεν παραλείπει να αναφέρεται στο δράμα των προσφύγων και να προωθεί τις αξίες της αλληλεγγύης και της αποδοχής.
13 Απριλίου 2010
Do they hear you when you cry – Fauziya Kassindja and Layli Miller Bashir
“On Thursday they said I'd be married. On Friday they told me they'd cut me. At midnight I escaped.” Read the true, moving story of Fauziya Kassindja, the seventeen year old girl from Togo who fled her country to escape Female Genital Mutilation (FGM) and life in a forced polygamous marriage.
After having lost her progressive father, who sheltered her from the brutal tribal practices, Fauziya fled her village in Togo and made her way to the U.S. in 1994, where she sought asylum; only to have her hopes for freedom failed. On arrival to the US, she was put in detention where she remained for 18 months before being finally granted asylum on the basis of gender-based persecution. It took a lot of strength derived from her profound faith to endure the new, unexpected form of suffering: Kassindja waited for her initial hearing in prison for over eight months to be falsely denied asylum on grounds of lack credibility. She remained in prison for a total of 18 months, during which she broke down and asked to be sent back to Togo to escape the nightmare she was going through in prison. In prison she was strip-searched, put in chains, put in solitary confinement for over two weeks after being misdiagnosed with tuberculosis, and housed in a maximum-security prison with violent criminals with her health deteriorating dangerously.
With the help of a cousin living in the US and a dedicated law student named Layli Miller Bashir, Kassindja obtained legal representation and prevented her eventual deportation. Bashir along with high profile FGM activists initiated a huge legal battle to free Kassindja and grant her asylum.
On June 13, 1996, Kassindja and her legal team won a landmark case that created the precedence for all seeking asylum in the US on the grounds of gender-based persecution.
An estimated 70 million girls and women living today have been subjected to FGM mostly in Africa. FGM, which is practiced in 28 African countries, ranges from cutting off part or all of a girl’s external genitalia. FGM is commonly performed by a village woman who specializes in the practice using knives, razor blades, and pieces of broken glass under unsanitary conditions and with no anesthesia. It can result in death through severe bleeding leading to hemorrhagic shock, neurogenic shock as a result of pain and trauma, and severe, overwhelming infection and septicaemia. Many girls enter a state of shock induced by the severe pain, psychological trauma and exhaustion from screaming.
It is today an established principle that FGM is a fundamental violation of the rights of girls. It is discriminatory and violates the rights to equal opportunities, health, freedom from violence, injury, abuse, torture and cruel or inhuman and degrading treatment, protection from harmful traditional practices, and to make decisions concerning reproduction. It is also an established principle of refugee law that a girl or woman seeking asylum because she has been compelled to undergo, or is likely to be subjected to FGM, can qualify for refugee status under the 1951 Convention relating to the Status of Refugees.
While FGM is illegal in many of the practicing countries, still more than one third of the women are circumcised and in some ethnic groups almost each and every young woman is subjected to the cut.
Apart from illustrating the injustice faced by millions of women in the world and the need to grant those women protection once they arrive in our doorstep, the book is an eye opener in many other respects. It’s also the story of dedicated, wonderful and talented individuals who made their own sacrifices in order to provide to Fauziya the most efficient legal support she could have ever received; had they not been so wholeheartedly involved she would have been sent back to her home country, probably facing an even worse nightmare than the one she escaped. The legal battles undertaken by the human rights activists were determinative in saving not only Fauziya’s life but setting the precedence for other women with similar horrible fates. This is a book that any asylum practitioner should read to see how careful one should be in adjudicating the credibility of an asylum claimant – how lack of multicultural awareness can easily lead to a conclusion that a claim seems “implausible” and hence to the rejection of an asylum claimant, such as Fauziya.
Above all, this is a book about the suffering of any refugee: the pain of separation from family and home, the loneliness of exile and often the unfair treatment refugees receive in reaching a third country seeking refuge. It’s also an eye opener for those who question the need for a fair and efficient asylum system and for those who perceive all asylum seekers as abusers of the system.
It’s a book that will not leave any reader untouched!
After having lost her progressive father, who sheltered her from the brutal tribal practices, Fauziya fled her village in Togo and made her way to the U.S. in 1994, where she sought asylum; only to have her hopes for freedom failed. On arrival to the US, she was put in detention where she remained for 18 months before being finally granted asylum on the basis of gender-based persecution. It took a lot of strength derived from her profound faith to endure the new, unexpected form of suffering: Kassindja waited for her initial hearing in prison for over eight months to be falsely denied asylum on grounds of lack credibility. She remained in prison for a total of 18 months, during which she broke down and asked to be sent back to Togo to escape the nightmare she was going through in prison. In prison she was strip-searched, put in chains, put in solitary confinement for over two weeks after being misdiagnosed with tuberculosis, and housed in a maximum-security prison with violent criminals with her health deteriorating dangerously.
With the help of a cousin living in the US and a dedicated law student named Layli Miller Bashir, Kassindja obtained legal representation and prevented her eventual deportation. Bashir along with high profile FGM activists initiated a huge legal battle to free Kassindja and grant her asylum.
On June 13, 1996, Kassindja and her legal team won a landmark case that created the precedence for all seeking asylum in the US on the grounds of gender-based persecution.
An estimated 70 million girls and women living today have been subjected to FGM mostly in Africa. FGM, which is practiced in 28 African countries, ranges from cutting off part or all of a girl’s external genitalia. FGM is commonly performed by a village woman who specializes in the practice using knives, razor blades, and pieces of broken glass under unsanitary conditions and with no anesthesia. It can result in death through severe bleeding leading to hemorrhagic shock, neurogenic shock as a result of pain and trauma, and severe, overwhelming infection and septicaemia. Many girls enter a state of shock induced by the severe pain, psychological trauma and exhaustion from screaming.
It is today an established principle that FGM is a fundamental violation of the rights of girls. It is discriminatory and violates the rights to equal opportunities, health, freedom from violence, injury, abuse, torture and cruel or inhuman and degrading treatment, protection from harmful traditional practices, and to make decisions concerning reproduction. It is also an established principle of refugee law that a girl or woman seeking asylum because she has been compelled to undergo, or is likely to be subjected to FGM, can qualify for refugee status under the 1951 Convention relating to the Status of Refugees.
While FGM is illegal in many of the practicing countries, still more than one third of the women are circumcised and in some ethnic groups almost each and every young woman is subjected to the cut.
Apart from illustrating the injustice faced by millions of women in the world and the need to grant those women protection once they arrive in our doorstep, the book is an eye opener in many other respects. It’s also the story of dedicated, wonderful and talented individuals who made their own sacrifices in order to provide to Fauziya the most efficient legal support she could have ever received; had they not been so wholeheartedly involved she would have been sent back to her home country, probably facing an even worse nightmare than the one she escaped. The legal battles undertaken by the human rights activists were determinative in saving not only Fauziya’s life but setting the precedence for other women with similar horrible fates. This is a book that any asylum practitioner should read to see how careful one should be in adjudicating the credibility of an asylum claimant – how lack of multicultural awareness can easily lead to a conclusion that a claim seems “implausible” and hence to the rejection of an asylum claimant, such as Fauziya.
Above all, this is a book about the suffering of any refugee: the pain of separation from family and home, the loneliness of exile and often the unfair treatment refugees receive in reaching a third country seeking refuge. It’s also an eye opener for those who question the need for a fair and efficient asylum system and for those who perceive all asylum seekers as abusers of the system.
It’s a book that will not leave any reader untouched!
Upsurge in asylum seekers in industrialized world a myth, says UNHCR Chief
Geneva, Tuesday 23 March 2010
The overall number of asylum seekers in industrialized nations was stable in 2009, according to the UNHCR provisional statistical report that measures asylum levels and trends in industrialized nations.
“The notion that there is a flood of asylum seekers into richer countries is a myth," said UN High Commissioner for Refugees Antonio Guterres. "Despite what some populists claim, our data shows that the numbers have remained stable."
Compared to 2008, the overall number of asylum seekers remained the same with 377,000 applications, despite significant regional disparities highlighted by the report. The number of asylum applications increased in 19 countries, while they fell in the other 25. Of note was the Nordic region that recorded a 13 percent increase with 51,100 new applicants, the highest in six years. By contrast, the number of applications in southern Europe went down by 33 percent with 50,100 claims, driven by significant declines in Italy (-42%), Turkey (-40%) and Greece (-20%).
Afghan claims on the rise
Afghans topped the list of asylum applicants with 26,800 submissions representing a 45 per cent increase over 2008. Iraqis dropped to second place with some 24,000 claims, while Somalis moved to third position with 22,600 asylum applications. Among the top countries of origin were also the Russian Federation, China, Serbia, and Nigeria.
The yearly UNHCR report analyses asylum levels and trends in the 27 European Union member states, Albania, Bosnia and Herzegovina, Croatia, Iceland, Liechtenstein, Montenegro, Norway, Serbia, Switzerland, the former Yugoslav Republic of Macedonia, and Turkey. It also covers the United States, Canada, Australia, Japan, New Zealand and the Republic of Korea.
The United States stayed the main destination country for the fourth year, with 13 percent of the claims representing an estimated 49,000 people, in particular from China. Second was France, receiving 42,000 new applications in 2009, a 19 percent hike compared to 2008, due to increasing claims from citizens of Serbia originating predominantly from Kosovo. Canada, while still ranking third among receiving countries, saw the number of asylum applications decrease by 10 percent in 2009 down to 33,000 after a drop in Mexican and Haitian claims. Following was The United Kingdom which also registered a drop in claims with 29,800 applications, one of the lowest in 15 years. On the other hand, claims in Germany increased by 25 percent with 27,600 applications recorded in 2009, making it the fifth largest receiving country. Together, these five top destination countries received 48 percent of the total claims recorded in 2009.
In terms of regions of origin, nearly half of the total 377,000 applicants originate from Asia and the Middle East (45%), followed by Africa (29%), Europe (15.5%), and the Americas (9%).
In Cyprus, 3,195 new asylum applications were submitted in 2009, while at the end of 2009 5,275 were pending examination. The main countries and areas of origin of asylum seekers in 2009 were the occupied territories of Palestine, Iran, Iraq, Syria and Sri Lanka.
END
The full report, “Asylum Levels and Trends in Industrialized Countries, 2009” can be found on UNHCR’s website: http://www.unhcr.org/4ba7341a9.html
For further information on these topics, please contact:
Fatoumata Lejeune-Kaba in Geneva +41 79 249 34 83
Gilles Van Moortel in Brussels +32 473 17 23 58
Tim Irwin in Washington, DC +1 202 413 79 16
Peter Kessler in London +44 777 55 66 127
The overall number of asylum seekers in industrialized nations was stable in 2009, according to the UNHCR provisional statistical report that measures asylum levels and trends in industrialized nations.
“The notion that there is a flood of asylum seekers into richer countries is a myth," said UN High Commissioner for Refugees Antonio Guterres. "Despite what some populists claim, our data shows that the numbers have remained stable."
Compared to 2008, the overall number of asylum seekers remained the same with 377,000 applications, despite significant regional disparities highlighted by the report. The number of asylum applications increased in 19 countries, while they fell in the other 25. Of note was the Nordic region that recorded a 13 percent increase with 51,100 new applicants, the highest in six years. By contrast, the number of applications in southern Europe went down by 33 percent with 50,100 claims, driven by significant declines in Italy (-42%), Turkey (-40%) and Greece (-20%).
Afghan claims on the rise
Afghans topped the list of asylum applicants with 26,800 submissions representing a 45 per cent increase over 2008. Iraqis dropped to second place with some 24,000 claims, while Somalis moved to third position with 22,600 asylum applications. Among the top countries of origin were also the Russian Federation, China, Serbia, and Nigeria.
The yearly UNHCR report analyses asylum levels and trends in the 27 European Union member states, Albania, Bosnia and Herzegovina, Croatia, Iceland, Liechtenstein, Montenegro, Norway, Serbia, Switzerland, the former Yugoslav Republic of Macedonia, and Turkey. It also covers the United States, Canada, Australia, Japan, New Zealand and the Republic of Korea.
The United States stayed the main destination country for the fourth year, with 13 percent of the claims representing an estimated 49,000 people, in particular from China. Second was France, receiving 42,000 new applications in 2009, a 19 percent hike compared to 2008, due to increasing claims from citizens of Serbia originating predominantly from Kosovo. Canada, while still ranking third among receiving countries, saw the number of asylum applications decrease by 10 percent in 2009 down to 33,000 after a drop in Mexican and Haitian claims. Following was The United Kingdom which also registered a drop in claims with 29,800 applications, one of the lowest in 15 years. On the other hand, claims in Germany increased by 25 percent with 27,600 applications recorded in 2009, making it the fifth largest receiving country. Together, these five top destination countries received 48 percent of the total claims recorded in 2009.
In terms of regions of origin, nearly half of the total 377,000 applicants originate from Asia and the Middle East (45%), followed by Africa (29%), Europe (15.5%), and the Americas (9%).
In Cyprus, 3,195 new asylum applications were submitted in 2009, while at the end of 2009 5,275 were pending examination. The main countries and areas of origin of asylum seekers in 2009 were the occupied territories of Palestine, Iran, Iraq, Syria and Sri Lanka.
END
The full report, “Asylum Levels and Trends in Industrialized Countries, 2009” can be found on UNHCR’s website: http://www.unhcr.org/4ba7341a9.html
For further information on these topics, please contact:
Fatoumata Lejeune-Kaba in Geneva +41 79 249 34 83
Gilles Van Moortel in Brussels +32 473 17 23 58
Tim Irwin in Washington, DC +1 202 413 79 16
Peter Kessler in London +44 777 55 66 127
Μύθος ότι οι βιομηχανικές χώρες έχουν πλημμυρίσει από αιτούντες άσυλο, λέει ο επικεφαλής της UNHCR
Γενεύη, Τρίτη 23 Μαρτίου 2010
Ο συνολικός αριθμός των αιτούντων άσυλο σε βιομηχανικές χώρες ήταν σταθερός το 2009, σύμφωνα με την στατιστική έκθεση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR) σχετικά με τα επίπεδα του ασύλου και των τάσεων σε βιομηχανικές χώρες.
"Η άποψη ότι οι πλουσιότερες χώρες έχουν πλημμυρήσει από αιτούντες άσυλο είναι ένας μύθος», δήλωσε ο Ύπατος Αρμοστής του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες κ. Antonio Guterres. "Παρά τα όσα ισχυρίζονται ορισμένοι λαϊκιστές, τα στοιχεία δείχνουν ότι οι αριθμοί έχουν παραμείνει σταθεροί."
Σε σύγκριση με το 2008, ο συνολικός αριθμός των αιτούντων άσυλο παρέμεινε ο ίδιος με 377.000 αιτήσεις, παρά τις σημαντικές διαφορές που παρατηρούνται όσον αφορά τις περιοχές υποδοχής. Ο αριθμός των αιτήσεων ασύλου αυξήθηκε σε 19 χώρες, ενώ μειώθηκε στις υπόλοιπες 25. Αξιοσημείωτη είναι η περίπτωση των Σκανδιναβικών χωρών, οι οποίες σημείωσαν αύξηση 13%, με 51.100 καινούργιους αιτούντες άσυλο, το υψηλότερο της τελευταίας εξαετίας. Αντιθέτως, ο αριθμός των αιτήσεων στη Νότια Ευρώπη μειώθηκε κατά 33 τοις εκατό με 50.100 αιτήσεις, λόγω σημανιτκών μειώσεων στην Ιταλία (-42%), Τουρκία (-40%) και Ελλάδα (-20%).
Αύξηση στις αιτήσεις ασύλου από Αφγανούς
Αφγανοί ήταν η κυριότερη ομάδα αιτούντων άσυλο, με 26.800 αιτήσεις, αντιπροσωπεύοντας 45 τοις εκατό αύξηση σε σχέση με το 2008. Οι Ιρακινοί έπεσαν στη δεύτερη θέση με περίπου 24.000 αιτήσεις, ενώ οι Σομαλοί πήραν την τρίτη θέση με 22.600 αιτήσεις ασύλου. Μεταξύ των κυριότερων χωρών προέλευσης ήταν και η Ρωσική Ομοσπονδία, η Κίνα, Σερβία, και Νιγηρία.
Η ετήσια έκθεση της UNHCR αναλύει τα επίπεδα και τις τάσεις ασύλου και στα 27 κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Αλβανία, τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, την Κροατία, την Ισλανδία, το Λιχτενστάιν, το Μαυροβούνιο, τη Νορβηγία, τη Σερβία, την Ελβετία, την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, και Τουρκία. Καλύπτει επίσης τις ΗΠΑ, τον Καναδά, Αυστραλία, Ιαπωνία, Νέα Ζηλανδία και τη Δημοκρατία της Κορέας.
Οι ΗΠΑ παρέμεινε η κύρια χώρα προορισμού για τέταρτη χρονιά, με 13 τοις εκατό των αιτήσεων που αντιπροσωπεύουν περίπου 49.000 ανθρώπους, κυρίως από την Κίνα. Δεύτερη ήταν η Γαλλία, με 42.000 καινούργιες αιτήσεις το 2009, μια αύξηση 19 τοις εκατό σε σύγκριση με το 2008, λόγω αύξησης των αιτήσεων από Σέρβους πολίτες κυρίως από το Κοσσυφοπέδιο. Ο Καναδάς, ενώ παραμένει ακόμα η τρίτη χώρα μεταξύ των χωρών υποδοχής, παρατήρησε μείωση στις αιτήσεις ασύλου κατά 10 τοις εκατό το 2009, στις 33.000, μετά την πτώση των αιτούντων άσυλο από Μεξικό και Αϊτή. Ακολουθεί το Ηνωμένο Βασίλειο, με πτώση στις αιτήσεις (29.800), ένα από τα χαμηλότερα σε 15 χρόνια. Αντίθετα, στη Γερμανία παρατηρήθηκε αύξηση κατά 25 τοις εκατό το 2009, με 27.600 αιτήσεις, καθιστώντας τη Γερμανία την πέμπτη μεγαλύτερη χώρα υποδοχής. Μαζί, αυτές οι πέντε μεγαλύτερες χώρες προορισμού έλαβε το 48 τοις εκατό του συνόλου των αιτήσεων που καταγράφηκαν το 2009.
Όσον αφορά τις περιοχές καταγωγής των αιτούντων άσυλο, σχεδόν το ήμισυ του συνόλου των 377.000 αιτούντων άσυλο προέρχονται από την Ασία και τη Μέση Ανατολή (45%), ακολουθούμενη από την Αφρική (29%), την Ευρώπη (15,5%), και την Αμερική (9%).
Στην Κύπρο, το 2009 υπεβλήθηκαν 3,195 καινούργιες αίτήσεις ασύλου. Ο αριθμός αιτήσεων ασύλου που εκκρεμούσαν για εξέταση το 2009, τόσο σε πρώτο όσο και σε δεύτερο βαθμό, ήταν 5,275. Οι κύριες χώρες και περιοχές καταγωγής των αιτούντων άσυλο το 2009 ήταν τα κατεχόμενα εδάφη της Παλαιστίνης, Ιράν, Ιράκ, Συρία, Σρι Λάνκα.
ΤΕΛΟΣ
Το πλήρες κείμενο της έκθεσης, «Επίπεδα και τάσεις ασύλου στις βιομηχανικές χώρες το 2009" μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα της Ύπατης Αρμοστείας: http://www.unhcr.org/4ba7341a9.html
Για περισσότερες πληροφορίες, μπορείτε να αποταθείτε:
Fatoumata Lejeune-Kaba in Geneva +41 79 249 34 83
Gilles Van Moortel in Brussels +32 473 17 23 58
Tim Irwin in Washington, DC +1 202 413 79 16
Peter Kessler in London +44 777 55 66 127
Ο συνολικός αριθμός των αιτούντων άσυλο σε βιομηχανικές χώρες ήταν σταθερός το 2009, σύμφωνα με την στατιστική έκθεση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR) σχετικά με τα επίπεδα του ασύλου και των τάσεων σε βιομηχανικές χώρες.
"Η άποψη ότι οι πλουσιότερες χώρες έχουν πλημμυρήσει από αιτούντες άσυλο είναι ένας μύθος», δήλωσε ο Ύπατος Αρμοστής του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες κ. Antonio Guterres. "Παρά τα όσα ισχυρίζονται ορισμένοι λαϊκιστές, τα στοιχεία δείχνουν ότι οι αριθμοί έχουν παραμείνει σταθεροί."
Σε σύγκριση με το 2008, ο συνολικός αριθμός των αιτούντων άσυλο παρέμεινε ο ίδιος με 377.000 αιτήσεις, παρά τις σημαντικές διαφορές που παρατηρούνται όσον αφορά τις περιοχές υποδοχής. Ο αριθμός των αιτήσεων ασύλου αυξήθηκε σε 19 χώρες, ενώ μειώθηκε στις υπόλοιπες 25. Αξιοσημείωτη είναι η περίπτωση των Σκανδιναβικών χωρών, οι οποίες σημείωσαν αύξηση 13%, με 51.100 καινούργιους αιτούντες άσυλο, το υψηλότερο της τελευταίας εξαετίας. Αντιθέτως, ο αριθμός των αιτήσεων στη Νότια Ευρώπη μειώθηκε κατά 33 τοις εκατό με 50.100 αιτήσεις, λόγω σημανιτκών μειώσεων στην Ιταλία (-42%), Τουρκία (-40%) και Ελλάδα (-20%).
Αύξηση στις αιτήσεις ασύλου από Αφγανούς
Αφγανοί ήταν η κυριότερη ομάδα αιτούντων άσυλο, με 26.800 αιτήσεις, αντιπροσωπεύοντας 45 τοις εκατό αύξηση σε σχέση με το 2008. Οι Ιρακινοί έπεσαν στη δεύτερη θέση με περίπου 24.000 αιτήσεις, ενώ οι Σομαλοί πήραν την τρίτη θέση με 22.600 αιτήσεις ασύλου. Μεταξύ των κυριότερων χωρών προέλευσης ήταν και η Ρωσική Ομοσπονδία, η Κίνα, Σερβία, και Νιγηρία.
Η ετήσια έκθεση της UNHCR αναλύει τα επίπεδα και τις τάσεις ασύλου και στα 27 κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Αλβανία, τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, την Κροατία, την Ισλανδία, το Λιχτενστάιν, το Μαυροβούνιο, τη Νορβηγία, τη Σερβία, την Ελβετία, την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, και Τουρκία. Καλύπτει επίσης τις ΗΠΑ, τον Καναδά, Αυστραλία, Ιαπωνία, Νέα Ζηλανδία και τη Δημοκρατία της Κορέας.
Οι ΗΠΑ παρέμεινε η κύρια χώρα προορισμού για τέταρτη χρονιά, με 13 τοις εκατό των αιτήσεων που αντιπροσωπεύουν περίπου 49.000 ανθρώπους, κυρίως από την Κίνα. Δεύτερη ήταν η Γαλλία, με 42.000 καινούργιες αιτήσεις το 2009, μια αύξηση 19 τοις εκατό σε σύγκριση με το 2008, λόγω αύξησης των αιτήσεων από Σέρβους πολίτες κυρίως από το Κοσσυφοπέδιο. Ο Καναδάς, ενώ παραμένει ακόμα η τρίτη χώρα μεταξύ των χωρών υποδοχής, παρατήρησε μείωση στις αιτήσεις ασύλου κατά 10 τοις εκατό το 2009, στις 33.000, μετά την πτώση των αιτούντων άσυλο από Μεξικό και Αϊτή. Ακολουθεί το Ηνωμένο Βασίλειο, με πτώση στις αιτήσεις (29.800), ένα από τα χαμηλότερα σε 15 χρόνια. Αντίθετα, στη Γερμανία παρατηρήθηκε αύξηση κατά 25 τοις εκατό το 2009, με 27.600 αιτήσεις, καθιστώντας τη Γερμανία την πέμπτη μεγαλύτερη χώρα υποδοχής. Μαζί, αυτές οι πέντε μεγαλύτερες χώρες προορισμού έλαβε το 48 τοις εκατό του συνόλου των αιτήσεων που καταγράφηκαν το 2009.
Όσον αφορά τις περιοχές καταγωγής των αιτούντων άσυλο, σχεδόν το ήμισυ του συνόλου των 377.000 αιτούντων άσυλο προέρχονται από την Ασία και τη Μέση Ανατολή (45%), ακολουθούμενη από την Αφρική (29%), την Ευρώπη (15,5%), και την Αμερική (9%).
Στην Κύπρο, το 2009 υπεβλήθηκαν 3,195 καινούργιες αίτήσεις ασύλου. Ο αριθμός αιτήσεων ασύλου που εκκρεμούσαν για εξέταση το 2009, τόσο σε πρώτο όσο και σε δεύτερο βαθμό, ήταν 5,275. Οι κύριες χώρες και περιοχές καταγωγής των αιτούντων άσυλο το 2009 ήταν τα κατεχόμενα εδάφη της Παλαιστίνης, Ιράν, Ιράκ, Συρία, Σρι Λάνκα.
ΤΕΛΟΣ
Το πλήρες κείμενο της έκθεσης, «Επίπεδα και τάσεις ασύλου στις βιομηχανικές χώρες το 2009" μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα της Ύπατης Αρμοστείας: http://www.unhcr.org/4ba7341a9.html
Για περισσότερες πληροφορίες, μπορείτε να αποταθείτε:
Fatoumata Lejeune-Kaba in Geneva +41 79 249 34 83
Gilles Van Moortel in Brussels +32 473 17 23 58
Tim Irwin in Washington, DC +1 202 413 79 16
Peter Kessler in London +44 777 55 66 127
"A Thousand splendid suns", by Khaled Hosseini. 2007
Find out why they left country and why they came back.
CALENDAR 2010 - HOW TO HELP A REFUGEE
APRIL 2010 - Become an intern at UNHCR
If you want to see the rest of the 2010 Calendar, click here: http://www.facebook.com/group.php?v=photos&gid=42300036015
If you want to see the rest of the 2010 Calendar, click here: http://www.facebook.com/group.php?v=photos&gid=42300036015
Subscribe to:
Posts (Atom)
